باز دارم میرم.
تنها موندم و فک میکنم ...
اخرین ساعتای بودنمه و باز تا بخواد به روز بشه یه مدت طول میکشه.
اگه ننویسم میگی نمینویسی.. اگه بنویسم که میگی تنهاخوری ...
من راوی عزلت و انزوا هم نمی تونم بشم. میشه ایا؟ خدا؟؟؟؟؟؟؟؟؟
گزارش روز دیگر...پویا
اولین روز دانشگاه.
دفعه قبلی که رفته بودم استاد نیومد و هفته پیش که اومد من نبودم.
هنوز هم تردید رفتن هست. کمی همت میخواهد و دل بریدن از شهر و دیار.
اما اگه برم دیگه برنمیگردم. هر چند تو اون شهر سابقه خوبی داشتم و تدریس و کار و زندگی و همه چی جور جور بود....اما وقتی دلگیر باشی جایی نداری...وقتی دلتنگ باشی و غمگین...انقدر که همه زیباییها برات فقط تصویر سراب باشه و بس.
قرار نیست مرثیه بگم. میرم تا شاید بسازم دنیایی تازه...
این مثنوی حدیث پریشانی من است
بشنو که سوگ نامه ویرانی من است
امشب نه اینکه شام غریبان گرفته ام
بلکه به یمن آمدنت جان گرفته ام
گفتی غزل بگو غزلم شور و حال مرد
بعد از تو حس شعر فنا شد خیال مرد
گفتم مرو که تیره شود زندگانی ام
با رفتنت به خاک سیه می نشانی ام
گفتی زمین مجال رسیدن نمی دهد
بر چشم باد فرصت دیدن نمی دهد
وقتی نقاب محور یک رنگ بودن است
معیار مهر ورزیمان سنگ بودن است
دیگر چه جای دل خوشی و عشق بازی است
اصلا کدام احمق از این عشق راضی است
این عشق نیست ، فاجعه قرن آهن است
من بودنی که عا قبتش نیست بودن است
حالا به حرفهای غریبت رسیده ام
فهمیده ام که خوب تو را بد شنیده ام
حق با تو بود از غم غربت شکسته ام
بگذار صادقانه بگویم که خسته ام
...
بگذار صادقانه بگویم..خوب تو را بد ....
ادبیات را دیگر نمی خواهم.
دل خواهی را به من میدهد و میستاند.میبخشد و می گیرد.
شاید ندانی ، اما نوشته ای را دیگر ندارم. دیگر میترسم بنویسم و رسوا شوم.
حافظ نمیخوانم. حافظ هم نمی خواهم.اتفا قا ت اعم از کوچک و بزرگ خود بخود روی میدهند . مربوط به دلبخواه ها نیستند.
هراس من از تمام این ها به ان است که تو دیگر خود را نشناسی یا انکه ارزشی برای خودت قایل نشوی...
نه سیر شدم و نه خسته. نه دلزده شدمو تکراری هم نیستی... اما یارای بودنم نمانده. پاهایم سست است و در گل و لای روز مره فرو میروم. انقدر در لای و لجن زندگی نشست میکنم تا تنفس هم نتواند دمی و بازدمی میهمان باشد و این اخرین ها هم نباشد.
دل خوش کنک های کوچک در کنار تو بزرگ بودند و دلیل بودنها.
دیگر حتی نمیتوانم بگویم دوستت دارم. دیشب گفتم. انها را محفوظ بدار. دیگر دلیل گفتن نیست مگر انکه بامدادی را با هم و به اختیار هم بگذاریم تا خورشید در نگاهمان تخم گذارد و همشانه تو سرودی دوباره در صبحی دیگر سر دهم.
شبهای زیادی را باریده ام تا به این صبح رسیده ام. شبهای بی سحری را به روز رسانده ام و اکنون ماه صیام دل به پایان رسید،هر چند فطری را نداشته است.
لحظه ای که میخوانیش داستان دلکده مرا از تو فرسنگها دورم. انقدر که در هیچ معیار متر و مسافت به محاسبه نیاید.
به مهرت و مهربانیت ایمان دارم اما چه کنم که یارای ایستایی نبودم و تکیه گاه خلوت را هم به راحتی یک خداحافظی ودیعه نهادم تا مجرای تنفسی باشم برای هویتی بنام زندگی....
دلشوره و دلبستگی و دلواپسی و دلتنگی و دلنگرانی و دل....... همه.....
فردا روز دیگری برایت باشد .با بهترین ارزو ها
ادبیات را دیگر نمی خواهم.دلبندم سلام.
هنوز بعد از مدتها اسمان ابی نیست و من شرمگین از تمام انچه که به ان تقصیر میگویند.
مهربان..
دل مردگی دردیست که درمانی سخت دارد و اگر بیمار درمانگر نپذیرد که دیگر هیچ...
مراد از این همه فقط هیچ است و بس...
قدومت مبارک.
هر چند در استانه رفتن هستم...
دلبندم اگر باور نمیکنی بود ها رو و اگر نمیخوای که خودتو تو تنگنای لحظه ها درگیر کنی چرا داری با یه ادم احمق کله خراب کلنجار میری که یا فکر میکنی بهت دروغ میگه و یا واقعا داره بهت دروغ میگه...
عزیزم بندازش دور... اگه بعدا فهمیدی که اشتباه کردی میری سراغش و فداش میشی...و اگه فهمیدی که راست بوده و طرف خالی بنده که تو بندشو قبلا اب دادی و خیالت راحته... میمونه یه ادم و .....
بی خیال همه چی...
من هم از دروغ متنفرم....و نگفتن هایم به دوری و گفتنم به دروغ تشبیه میشود.... دروغ میگویم که از دروغ متنفرم... من دروغگویه قهاری هستم....میتوانی با تمام دروغهایم دنیا را به باور هایی برسا نی که در هیچ فرهنگ لغتی یافت می نشود...
من هم از دروغ متنفرم... و متنفرم از اینکه مدام کسی بگوید که دروغگو هستی در حالیکه حقیقت را با تمام قسمهایم باور نمیکند و فکر میکند که باید دروغ را در نگاهم ببیند و در صدایم بشنود و در رفتارم بجوید و در کالبدم تنفس ان را شماره نماید...من دروغگویی هستم که از دروغ متنفر است...
روزت مبارک.
بالاخره یه روز تو ایران به اسمتون ثبت شد تا مظلومیت شما رو تو تابلو ببینیم....
دومین سالروز شهادت...
...اولین روز یاد عکاسان گرامی باد.
بالاخره یه جایی باید عکاسا میرفتن تو کوزه...
عجب عکسایی هم از خودشون دارن این جماعت...
سی ۱۳۰ و اون روزا یادم نمیره...
روز ت مبارک
۱:
بنا نبود بنویسم؛
اما 65 خاطره مانده در ارواق مرامرورکردند.
شصت و پنج ستاره خاکی که تنها مدالشان خاک تربتشان گشت و در انزوای خاک ستارگانی شدند پر فروغ در اسمان بی ستاره ما....
دلم گرفت و کاش بر نمیگشتم...
*- اخوی معراج شهدا کجاست؟
*-- سه راه شهادت؛ تقاطع دنیا و بهشت؛بعد ازگذر خود گذشتگی.سمت خدا رو به تجلی
*********
۲:
فالی زنیم به حافظ شیراز بی وضو
لختی برای دیدن رویت و گفتگو
فاش است جام نگاهم شکسته است
وقتی که باز مینگرم بر تو روبرو
صبر من و قصه دلدادگی و غم
اشک و تب و سوز و اه و..داغ او
تنهاییم عجیب نیست زیرا که گشته ام
بازنده در قمار زندگی ؛ با... ابرو
چشمی به چشم اینه دوختم.. اخر است ......
شبانه ها ابان ماه ۸۶
**********
۳:
دل و دماغ بودن ندارم... دل رفتن هم ندارم...اگه نمیام نه که نیستم. وقتی که نگاهم ابریه چطوری انتظار دارم که تو دستام گل در بیاد
**********
۴:
معمولا سالروز تولد رو جشن میگیرن. این وبلاگ سالروز تولدش رو با انفاکتوس رد کرده...خدا به دومی رحم کنه...
**********
من و بارش ابر تنهاییم
من و لحظه ی بی تراواییم
من و گم شدن در هیاهوی باد
تو و رفتنت تا ابد یاد باد
من اینجا گرفتار و پا بسته ام
اسیر غمی ...
* * * *
کاش میشناختمت...
روزی که میتوانستم...
سوگند به همه اقاقیا که عطر گلواژه های نگاهت بر جا میماند و اندوه من نه در گفتن این واژگان که در رفتن توست.. هر چند نمیروی...اندوه مرا در خود شکسته و خورد کرده است و به احترام توست مینگارم...
* * *
در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن
من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم میرود....
* * *
مینگارم در این مکان تا جان در بدن دارم...
انی که میدانم می ایی
۱۳/۸/۸۶ گرگان.....
پویا
حسرت همیشگی
حرفهای ما هنوز ناتمام ...
تا نگاه میکنی :
وقت رفتن است
باز هم
همان
حکایت همیشگی !
پیش از آن که با خبر شوی !
لحظه عزیمت تو ناگزیر میشود
آی ...
ای دریغ و حسرت همیشگی !
ناگهان
چقدرزود
دیر میشود !
* * *
وقت رفتن دوباره است
باور میکنی؟
جمعه ابری ابانماه
شمال
شناخت علی (ع) ذهنیت است و حب او احساس . اما تشیع علی عمل است.
دکتر علی شریعتی.
* * *
ایا شیعه هستیم ؟انچنان که باید باشیم؟ ایا دلمان برای گناهان کوچک و بزرگ تنگ نمیشود؟ ایا میل به عدم انجام تکالیف داریم؟ نماز را؟ روزه واقعی را؟ و محرمات؟ چه شیرین است این افعال حرام....عجب لذتی دارد وصف ناشدنی...
و امشب سوگوار تمامت شیعه هستیم که در برابر تمامت ظلم ایستاد و ضربت او برابر بود با تمام عبادت انس و جن از ارل تا ابد...
و امشب سوگوار لاله خاموش فاطمه (س) هستیم که بیست و پنج سال سکوت کرد بر حقی که از ان خودش بود و میتوانست انرا به راحتی بدست اورد..
امشب دل هوای نجف دارد........
عجب شبهایی دارد این حرم اقا.. چه ارامشی.. چه تطمئن القلوبی رو پیدا میکنی تو ایوان نجف. روبروی اقا که میشینی و پرده کنار میره و ضریح اقا جلوته...
چه هوایی داره کوفه و نخلستانهای اطراف ان. اونم تو شبایی که مهتاب نیست . اگه دل بدی صدای زمزمه شیعه میاد که سرش رو تو چاه کرده و داره مویه میکنه... بعد از فاطمه.. دل بده میشنوی....
* * *
نشسته ارزویی
تشنه
بر لبان نگاهم
در مرزهای قدر
در حسرت کوچه های بنی هاشم
و
پناه دیوار مسجد کوفه
تنها دمی
به خلوت کوچه ها بیا
کودکان خفته در ارزویت
تو را میجویند
پدر
شبانه ها ۱۳۸۶
شکفت
خورشید
بر لب سقا
اندم
که نور
تلاوت شد
بر سر نیزه ها.
طلوعی دگر
در
واپسین لحظه های عاشورا....
(شبانه ها۱۳۸۶.۷)
خزان تیره
بر ابهای صاف گذشت
فسون رخوت پاییز و زردی برگ
کنایه
از نبودن افتاب چشمانت .
مرا
صدای
خش خش برگهای عبور
تبلور با تو بودن و نبودن شد...
مرا
عبور تو از تن شب
و کوچه های مه الود خاطر پاییز
برای عمر
خاطری مکدر شد.
شگفت انتظاری
که
در لایه های زمستانیم
شکوفه های بهار میجوید..
(شبانه ها.مهر ۸۶)
...ساعت فیزیولوژیکی بدن من، خیلی وقت رسیدن پاییز را مژده داده...
شاید هم، این ساعت فیزیولوژیکی بدن تو بود، که با آمدن پاییز رفتنت را مژده آورده...
ساعت ها با بودن تو اهنگ دارند و بی تو سکوتی ...
خیالت جمع باشه که ثانیه های متوالی باور بودنت رو دارم...شبیه دانه های تسبیح که رشته ان به هم متصل است و در انتهای ان تو هستی....یادت.. خاطرت.. نفست...
پناه میبرم به کنج خاطره. از پستوی گذشته ها بقچه روزگاران را بیرون میاورم و ساعتها و روزها و سالها را بیرون میاورم....
پناه میبرم به گفته ها و ناگفته ها.. بوده ها و نوشته ها.. رد پای خاطرت همیشه بهاریست...
گرم یاد اوری یا نه.. من از یادت نمیکاهم...
تحویل گرفته میشوم
از قسمت بار
جذب مشتری اسان نیست
و
حجم پیدایش را
به راحتی نمیتوان پوشید.
باید بنویسم
رسیدن به خیر
رو به در
با توهمات ربطمان
تقریبا پر و خالی
پر میشوم و خالی...
اینجا
ایران
یادگار حد فاصل کبوتر و خاک ریز
ریز ریز
تحویل میشوم
و
ایران است .....
باز گشتنی دوباره...
* * *
شهریور ۸۶ ایران....
--