۵۱

        قطره اشکی لجوج سرک میکشد و هر چه میکنم خود را پنهان نمیسازد.

  - خدایا تو دیگه کی هستی..؟ این لاتا رو کشوندی کشوندی کشوندی....

  - خدایا امتحانت را چگونه برگزار میکنی؟

    ((خدایا نامحرمان میدان مینت را چگونه در حریم پاکیت راه میدهی که اینگونه تا همین روزها و شبها .. در تمام لحظه های خاطرم خود را به رخ من میکشند و من هنوز در حیرتم....شهید کردی که بعد از یازده سال میهمان شانه هایم میشود...نوچمنی که هنوز ستاره اسمانی خاکی طلاییه است...کمیزی که وقتی خبر شهادتش را دادم خودم هم باور نمیکردم...خدایا کاش قسمت نبودم را همان زمان با بودی که هدیه میدادی مصفا میکردی..کاش نبودم تا این همه مرارت را تحمل کنم... کاش نبودم......))

   خدایا دلم پر است و پر است....

   این مسافران لجوج گونه هایم امان از صفحه کلید بریده اند و اخراجیها برای هزارمین بار یاد شعر میرزا را در ذهن من تداعی میکند:

                                   در کوی نیکنامان...

    اخراجیها نه از ان جهت که اخراجی است بل از ان سوی که نجوای دل گمگشتگان طریقت دوست را نیم نگاهی دارد و ...

    اخراجیها حکایت دوست یابی است.. انان که مهر شناسی را ناخوانده دانسته بودند و  من ها با ان همه مکتب خوانی بیسوادی بیش نبودیم....

    خدایا تو بردی. روی من کم شد. اگه بگم ببخشید قبوله؟ اگه بگم که غلط کردم قبوله؟

   دنیا رو با همه خوب و بدش

                                        با همه زندونیای ابدش

   پشت سر گذاشتن و رها شدن

                                        رفتن و سری توی سرا شدن

   واسشون تو بند دنیا جا نبود

                                        دنیا که جای پرنده ها نبود

   پشت سر گذشته های بی هدف

                                       پیش رو لشکر ارزو به صف

   تو بهشت ارزو گم نشدن

                                       ادم حسرت گندم نشدن

   وقتی موندن تو غبار زندگی

                                      پر کشیدن از حصار زندگی

   زنده بودن واسشون بهونه بود

                                     زندگی بازی بچه گونه بود

   یه صدا میخوندشون سمت صدا

                                      با سکوتشون رسیدن به صدا

                                                * * * *

                                                              ۲۴/۲/۸۶