بازگشته ام
خسته از سرنوشت نامساوی
و زخمی نا کجا های بی حاصل
پیاده پای
سرشار از
جراحاتی نا فهم
که زبان سنگ نمی دانند.
*
دل
بازیگر ناشی بود
پریدن و بریدن نمیدانست.
*
دشمنی
شیوه دلداگی نبود .
بازگشته است
با تکه های شکسته
و
نفسی مسموم نا امیدی....
* * *
شبانه ها/۱۳۸۶
از اندوه
تنها حبابی ماند
بر خاطر لحظه ها .
ایینه ها
تمامت اهلیت عشقند
در رگهای زمان....
مرا
باوری ساز
از
دقایق پر زمزمه
از سرود رفتن....
و
از رودی
که مرگ را
پیوند میدهد به اندیشه
از من
حبابی ماند
بر خاطری
که ازرده شد
از اخرین نگاهم...
بعد از هیاهوی سبزه ها
بر تارک بلند زبله
حباب نبود
داشتن معنای بودن نیست
دارایی طبع بلند عاشفانه توست.
* * *
* * *
یک شب که باد مىوزد وُ ردّپاى من
گرد و غبار مىشود و مىرود هوا
از ذهن و خاطرات همه محو مىشوم
فرقى نمىکند چه غریبه، چه آشنا