قطره اشکی لجوج سرک میکشد و هر چه میکنم خود را پنهان نمیسازد.
- خدایا تو دیگه کی هستی..؟ این لاتا رو کشوندی کشوندی کشوندی....
- خدایا امتحانت را چگونه برگزار میکنی؟
((خدایا نامحرمان میدان مینت را چگونه در حریم پاکیت راه میدهی که اینگونه تا همین روزها و شبها .. در تمام لحظه های خاطرم خود را به رخ من میکشند و من هنوز در حیرتم....شهید کردی که بعد از یازده سال میهمان شانه هایم میشود...نوچمنی که هنوز ستاره اسمانی خاکی طلاییه است...کمیزی که وقتی خبر شهادتش را دادم خودم هم باور نمیکردم...خدایا کاش قسمت نبودم را همان زمان با بودی که هدیه میدادی مصفا میکردی..کاش نبودم تا این همه مرارت را تحمل کنم... کاش نبودم......))
خدایا دلم پر است و پر است....
این مسافران لجوج گونه هایم امان از صفحه کلید بریده اند و اخراجیها برای هزارمین بار یاد شعر میرزا را در ذهن من تداعی میکند:
در کوی نیکنامان...
اخراجیها نه از ان جهت که اخراجی است بل از ان سوی که نجوای دل گمگشتگان طریقت دوست را نیم نگاهی دارد و ...
اخراجیها حکایت دوست یابی است.. انان که مهر شناسی را ناخوانده دانسته بودند و من ها با ان همه مکتب خوانی بیسوادی بیش نبودیم....
خدایا تو بردی. روی من کم شد. اگه بگم ببخشید قبوله؟ اگه بگم که غلط کردم قبوله؟
دنیا رو با همه خوب و بدش
با همه زندونیای ابدش
پشت سر گذاشتن و رها شدن
رفتن و سری توی سرا شدن
واسشون تو بند دنیا جا نبود
دنیا که جای پرنده ها نبود
پشت سر گذشته های بی هدف
پیش رو لشکر ارزو به صف
تو بهشت ارزو گم نشدن
ادم حسرت گندم نشدن
وقتی موندن تو غبار زندگی
پر کشیدن از حصار زندگی
زنده بودن واسشون بهونه بود
زندگی بازی بچه گونه بود
یه صدا میخوندشون سمت صدا
با سکوتشون رسیدن به صدا
* * * *
۲۴/۲/۸۶
تمام انچه که گفتی را شنیدم و سکوت کردم. نتیجه اش را نمیدانم. اما از اینکه اساسا از پایه در قضاوت اشتباهی رخ بده همیشه گریزان بودم. شاید به این دلیل است که گاهی سکوت را هم بر نمی تابم.
پشت پرده های بغض فرو خورده حرف هایی برای گفتن است و همچنان سکوت میکنم...
انچه اینجاست به واسطه دوستی گرامی و عزیز است. و کاش بداند که پشت هر پستی یاد اوست و حتی ورود به این وبلاگ....
و نا خود اگاه زمان به انتها می رسد و تپش لحظه های خوب بودن را در منتهای افق گم شده میبینی..من هنوز به شدت به بودن ایمان دارم.. و به ماندن......
دلم میخواد برم سفر
این روزا چه خبره ....اون از روز دانشجو و اون از ستاد اشتغال استان و شهرستان و اینم از تجلیل از نخبگان سیستماداری ...چه خبره ...ااوووووه ه ه ه ه
ما که نفهمیدیم چه کاره ایم...دارم خودمو تحویل میگیرما... شدید...
اما واقعا بعد از امروز کار من بیشتر میشه و فکر نمیکنم ساعت هفت هشت هم خونه برسم.
یه برنامه ریزی مناسب لازم است...
در فرا روی فلق
مرغکی میخواند.
چه چه بلبل مستی
که درون قفس است
راز دیدار کبوتر ها نیست
که قفس
مدفن امید و بقاست.
بال ها بگشاییم
در فرا روی فلق
زندگی پا بر جاست..
* * * *
البته...
می
خوب اینم یه روز دیگه از روزای قشنگه زندگی که ادم میتونه همکلاسیهاشو ببینه.
از اینکه همکلاسیهام با من یه وقتی فقط چند سال فاصله داشتن و الان بیش از یک دهه فقط میتونم بگم که کمی بزرگتر و پخته تر شدم. هنوز هم همکلاسیهامو دوست دارم....
با اینکه با بعضی هاشون فقط یه ترم درس دارم. اما تقریبا همه رو به اسم کوچیک و شهرشون میشناسم.شاید یه روز همکلاسیهامو تو شهرای دیگه ببینم و از اینکه همکلاسیهام الان مشغول کار هستن و خونواده تشکیل دادن خوشحال بشم.
امروز اداره پر از شادی بود و همه اومده بودن و همکارام از اینکه بچه ها میان و میرن تعجب کرده بودن....خوب اینم از مزایای دانشگاه و این روز خوبه....
خوبه که امروز هست تا بعضیها رو ببینم......
اما. روز همه همکلاسیهام که روبروم می ایستادن و عشق رو بهمون یاد میدادن تبریک میگم. روز همه استادام مبارک...
راستش همیشه دانشجوهامو دوست دارم... و به خوبیشون ایمان دارم.
از اینکه رسیدم خوش حالم. و اینکه دوستم رو برای یه مدتی نمیتونم کنارم ببینم و بهش بگم مهندس و لبخند بزنه بد حال...
اخه این هندسه چه معضلی شده برای همه ....
سفر عید باقی مونده. یک ماه هم مانده حساب با چرتکه تاریخ دارم.
تا چه شود....
از ماموریتهای مکرر خسته میشم..
خوبیش اینه دوستی مهربون با منه که دیدنش خستگیمو از تن خارج میکنه... کاش بدونه...
گاهی دلم میخواد که سرمو رو شونه هاش بذارم. و بخوابم و خوابای رنگی ببینم...خواب سفید خواب سیاه....
دنیا شبیه نگاه توست؛ در نگاه اول.
واژه ها در رقص موزون اهنگ کلامت میرقصند و من مبهوت بازیگری چشمانت.
مردمکانی از ناباوری و افسونگری...دل در گرو مریدی درگاهت . تو مرشدی گریز پای که شاگردی را به گدایی نیز فرا نمی خوانی و هدیه اش نمی کنی بوسه ای از سر انگشتان جادویت.
کاش میشد با نگاه مردمت
در میان کوجه ها فریاد زد
کاش میشد در سکوت یاس ها
راز اشک قطره ها را داد زد
ارزویم هدیه ای سر بسته ماند
سر به مهر و ساکت و بی همزبان
با تمام حرفها دل میدوید
در مسیر گم شدن بی همرهان
باز باران را دوباره میخواهم
در نگاه اسمان مردمم
.....
دیگه جواب نمیده.....
1386.2.5 یاداشت روزانه