آب

با اجازه عزیزت این شعر تقدیم میشود به آستان ملکوتی حضرت عشق ابوالفضل العباس (ع) و احوال صحن و سرای آن عزیز را نشان دارد: 

دست فرات سینه ی غم را نمور کرد

تا از رواق پر جبروتت عبور کرد

زائر که پر عطش از شوق وصل بود

در لحظه ای ، تو، آب، کربلا را مرور کرد

در انحنای ساحل چشمان زائران

دیدم غمی که کمی گونه شور کرد

در قاب آینه ی دیدگان عشق

 گلدسته های کاشی  مینا حضور کرد

دست تو، گلدسته، گنبد طلای عشق

گویی که آسمان آبی بالا غرور کرد

لب تشنه یا بریده کف و بی نفس شدن

یا بی برادری که حسینت نشور کرد

دلگرمی برادرانه ی خواهر به پای تو

آغوش مهر برادر سرور کرد

از خیمه تا فرات فقط عشق مید وید

همپای تو زمین و زمان را که دور کرد

دیگر تمام آب جهان ، گرد این حرم

عمریست مختصر شده خود را مرور کرد

۰۰۰می