۳۹
خدایا:
در استان روزی نکو و ایامی دلپذیر بنده عاصی و گنهکارت تنها ترا میطلبد و میجوید.
خدایا:
مرا وسیله "صلح و آشتی" خود قرار ده ؛
تا آنجا که "نفرت" است , حامل "عشق"
جائی که "خطاکاری و بدی" است , حامل "گذشت"
جائی که"نفاق" است , حامل "یکرنگی"
جائی که "نادرستی" است , حامل "درستی"
جائی که "شک" است , حامل "یقین"
جائی که "نا امیدی" است , حامل "امید"
جائی که "تاریکی" است , حامل "نور"
و در جائی که "غم" است , حامل "شادی" باشم
,
کمکم کن ؛ تا بجای "تسلی خواهی" , "تسلی" دهم ,
بجای "درک شدن" , "درک" کنم,
***********
شروع لحظه شیدایی تغزل است و سفر با تو
و انتظار عبور از شب و در حضور و گذر با تو
در اسمان پر از ابرهای باران زا
و چشمهای بهاری و چتر تر با تو
شروع لحظه اتش غبار غیرت و ماندن
تولد در تلخی و کویر و گذر با تو
خودم غربیه و شهرم پر از نگاه بیگانه
ترانه افتاب اقاقی دلم و سر با تو
کنار خامش من تا نشسته ای گفتم
هزار اینه خندید در سفر با تو
کنار عشق تو بودن و دست در دست بهار
سفیر صاعقه و غم شریک این خطر با تو
شروع لحظه اغاز لحن رنگین شد
به اعتراف شقایق به اعتراف سفر با تو.
اعتراف ۸۶.۱.۱
