پرانتزباز

نا گفته هایی از تمام گفتنی هایم

پرانتزباز

نا گفته هایی از تمام گفتنی هایم

۲۶

 

  از اون چیزایی که ادمو هوایی میکنه جمعه هاست....از پنجشنبه تا غروب جمعه.

  پنجشنبه انتظار... غروب جمعه... نا امیدی..

 **** 

      با همه ی لحن خوش آوایی ام
                                                   در به در کوچه تنهایی ام

      ای دو سه تا کوچه زما دورتر
                                                   نغمه تو از همه پر شور تر

     کی شود این فاصله را کم کنی
                                                   محنت این قافله را کم کنی

     کاش که همسایه ما میشدی
                                                  ما به اسایه ما می شدی

    هرکه به دیدار تو نائل شود
                                                  یک شبه حلال مسائل شود

   دوش مرا حال خوشی دست داد
                                                  سینه ما را عطشی دست داد

   نام تو بردم لبم اتش گرفت
                                                  شعله به دامان سیاوش گرفت

   نام تو ارامه جان من است
                                                  نامه تو خط امان من است

    ای نگهت خواستگه افتاب
                                                   بر من ظلمت زده یک شب بتاب

    پرده بر انداز به چشمم ترم
                                                   تا بتوانم به رخت بنگرم

    این نفست یارو مدد کار ما
                                                  کی و کجا وعده دیدار ما

    *****

    *:یادته حسینیه خرمشهر رو؟ چه شبی بود...

    **:یادته اخرین روزی که تو شوش همه رفتن و من تنها موندم....؟

نظرات 7 + ارسال نظر
() پنج‌شنبه 14 دی‌ماه سال 1385 ساعت 19:04

تنهاخوری...

یادمه با تو بودم و ...
کجاش تنها خوری بود؟ اونجایی که تنها رفتین و منو نبردین؟

() جمعه 15 دی‌ماه سال 1385 ساعت 09:11

کار کی تنهاخوری بود؟شما که تنها موندیو... یا...؟

االبته من که نبودم...............

() دوشنبه 18 دی‌ماه سال 1385 ساعت 15:52

می‌دانم
حالا سالهاست که دیگرهیچ نامه‌ای به مقصد نمی‌رسد
،حالا همه می‌دانند که همه‌ی ما یک‌طوری غریب
یک طوری ساده و دور
وابسته‌ی دیرسالِ بوسه و لبخند و علاقه‌ایم

نامه های من یا تو.....؟
با کدام ادرس؟
من خودم هم به مقصد نمیرسم

() دوشنبه 18 دی‌ماه سال 1385 ساعت 15:55

آن روز ...
همان روز که آفتاب بالا آمده بود
دفتر مشق ما هنوز خوابِ عصر جمعه را می‌دید
ما از اولِ کتاب و کبوتر تا ترانه‌ی دلنشین پریا
ریرا و دریا را دوست می‌داشتیم

...
میدانی؟
دیگر سراغت را از نارنجِ رها شده در پیاله‌ی آب نخواهم گرفت
دیگر سراغت را از ماه، ماهِ درشت و گلگون نخواهم گرفت
دیگر سراغت را از گلدانِ شکسته بر ایوانِ آذرماه نخواهم گرفت
دیگر
نه خوابِ گریه تا سحر
نه ترسِ گمشدن از نشانیِ ماه
دیگر نه بُن‌بستِ باد و نه بلندای دیوارِ بی‌سوال
من، همین منِ ساده ... باور کن ...
برای یکبار برخاستن هزار‌هزار بار فروافتاده‌ام
دیگر می‌دانم نشانی‌ها همه دُرُست
کوچه همان کوچه‌ی قدیمی و کاشی همان کاشیِ شبْ شکسته‌ی هفتم
خانه همان خانه و باد که بی‌راه و بستر که تهی ...
ها ریرا
می‌دانم ...
حالا می‌دانم همه‌ی ما جوری غریب ادامه‌ی دریا و نشانیِ آن شوقِ پُر گریه‌ایم
گریه در گریه ...
خنده به شوق ...
نوش نوش ...
لاجرعه‌ی لیالی ...
در جمع من و این بُغضِ بی‌قرار،
جای تو خالی ..

() دوشنبه 18 دی‌ماه سال 1385 ساعت 16:00

جای تو...
خالی...

ری را دوشنبه 18 دی‌ماه سال 1385 ساعت 23:59 http://www.rirayeheshgh.blogsky.com

سلام

آپ هستم

خوشحال می شم به وبلاگم سر بزنی

اکبر آقا + اژدر آقا جمعه 29 دی‌ماه سال 1385 ساعت 23:51 http://asedsalman.persianblog.com

فکر کنم کامنت گذاشتن واسه وبلاگ شما٬ در حکم پریدن وسط حرفهای عاشقانه ی دو نفره. احساس حماقت میکنه آدم!

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد