پرانتزباز

نا گفته هایی از تمام گفتنی هایم

پرانتزباز

نا گفته هایی از تمام گفتنی هایم

۱۷

  وقتی ستاره بر شانه ها نشست

         پنداشتم

        دوباره باز خواهمت دید.

 پنداشتم

 سوگند به نور و ایینه

 و مهر اب

 که مهریه ال اطهر است

             دل ارام گیرد....

 

 ندانستم..

          خاک گریزی...

 

   و شانه های من

  تحمل ستاره ترا نخواهد داشت

  و سالها.......پیش..

                شانه هایم

                    تحمل تابوت خالی ترا نداشت..

 

 

                   هنوز نیز

                             ندارد.

 

                                  (مجموعه شبانه هاـ۱۳۸۵)   

نظرات 1 + ارسال نظر
حسین دوشنبه 6 آذر‌ماه سال 1385 ساعت 08:49 http://www.hossein9656.blogsky.com

سلام
جملت خیلی قشنگ بود
به ما هم سر بزن

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد